meer over mij
Als meisje van een jaar of 13 stond ik voor het eerst op het podium om te zingen voor publiek. Muziek was altijd onderdeel van ons familie-DNA, dus op zich geen vreemde keuze. Met knikkende knieën en zó bang om af te gaan, klom ik op dat podium en zong ik mijn lied. Mijn lijf protesteerde in alle toonaarden en ik keek alleen maar naar de grond voor mijn voeten.
Maar, ik deed het wel.
Niet gek om je voor te stellen dat ik jaren later ging studeren met de droom te leren van de besten, de droom om vol zelfvertrouwen zo’n podium op te kunnen. Ik ging naar het Conservatorium en begon aan een studie tot muziekdocent.
Als docent ontdekte ik al hoe graag ik mijn eigen creativiteit inzette om vrij te kunnen bewegen binnen het vaststaande raamwerk van eisen. Binnen de vakken muziek, Engels en Nederlands kon ik mijn liefde voor bedenken, ontwikkeling en taal kwijt. Maar ik ontdekte ook dat ik me minder thuis voelde in een soms behoudende omgeving. En dat het drijven van vooruitgang meer vroeg dan een goed idee en je eigen wil.
De banenmarkt lag inmiddels op zijn gat en de situatie vroeg om een verandering van koers. Met pijn in mijn hart verliet ik het onderwijs, en bovenal: mijn leerlingen. Wat een verdriet heb ik ervan gehad, omdat dat toekomstbeeld dat ik zo helder had ineens bijgesteld moest worden. Ineens stond ik in een winkel in dezelfde stad als waar mijn leerlingen woonden. Met dus dat droombeeld nog helder op mijn netvlies. Ai.
Onderaan de ladder stapte ik in, vastberaden om met de pas erin te groeien. En dat deed ik, acht en een half jaar lang.
Als verkoopster leerde ik over de kracht van communicatie en oprechtheid. Als visual merchandiser leerde ik over het balanceren van het visuele met het commerciële, marketing en verkoopcijfers beïnvloeden met de juiste acties. Als teamleider online klantenservice ervoer ik de voordelen van al het tot dan toe geleerde. Het grotere plaatje te zien. Mocht werken met meer mooie mensen en hen als medewerkers en als mensen leren kennen. Ik zag kansen ter verbetering van de service die er verleend werd en de processen die er waren. Doordat er ook altijd de ruimte was om hierin mee te denken, voelde ik mij als een vis in het water en ontwikkelde ik door. Als operationeel manager mocht ik vervolgens leidinggevenden adviseren, begeleiden en – hen en mijzelf – verder ontwikkelen. Ik mocht een coördinerende rol spelen in projecten en zoog nog meer kennis op over processen en systemen. Wat ik tot op dit punt geleerd had kwam allemaal samen in dit werk en ik genoot daar enorm van.
Maar, toen de omstandigheden veranderden en vrijheid minder vanzelfsprekend werd, verloor dit zijn glans. Ik voelde me niet meer gelukkig, niet meer op mijn plek en vooral niet meer vrij. Jaren vol bezieling werken en altijd meer geven dan strikt noodzakelijk, brachten mij uiteindelijk op een breekpunt.
Het grootste verschil tussen de situatie voor en na was voor mij het verschil in vrijheid. Om anders te mogen denken, kwaliteiten in te mogen zetten, teams te (bege)leiden, om te kijken naar de mens en je beleid op basis daarvan vorm te geven.
De realisatie dat die vrijheid en het gevoel van autonomie voor mij zó extreem belangrijk waren – allesbepalend zelfs – maakte dat ik uiteindelijk met een zwaar hart afscheid nam. Een soort relatie die verbroken wordt en ja, zoiets eist zijn tol. Zwanger en al.
Geen makkelijke tijd, maar ik voelde toen al dat dit achteraf gezien het beste zou zijn dat op mijn pad had kunnen komen. En dat klopte.
Ook hier deed ik opnieuw wat ik als 13-jarige deed: ik voelde de angst, maar ik deed het toch. Ik besloot mijn bezieling en tegenstrijdige kwaliteiten (creatief én georganiseerd) in te zetten voor iets nieuws; ondernemen.
Alleen kijk ik deze keer recht het publiek in.